Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Το νέο σχολείο δεν αλλάζει από ένα παλιό κίνημα…


Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
Η μνημονιακή πολιτική, αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν και στα σχολεία. Και ήρθε γρήγορα, με τη μορφή που ήρθε παντού.
Από τη μία η απότομη απόσυρση του κοινωνικού κράτους και από την άλλη η βίαιη αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος, στην κατεύθυνση αντιστοίχησης στην «νέα κοινωνία» που χτίζει το μνημονιακό καθεστώς. Από τη μία κατάργηση των δωρεάν φροντιστηρίων (ΠΔΣ) που γινόταν μέσα στο σχολείο με ευθύνη του κράτους, λουκέτο σε αθλητικά και μουσικά σχολεία, απόσυρση της κρατικής ευθύνης από τη μεταφορά των μαθητών. Και η κορωνίδα; Η μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τις σχολικές επιτροπές στο 50% του 2009! Από την άλλη, το «νέο σχολείο» της αμάθειας και των δεξιοτήτων, αντί της στέρεας γνώσης επιταχύνεται με μια σειρά παρεμβάσεις σε αναλυτικά προγράμματα και τη δομή σχολείου, μαζί με την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών…

Ο καιάδας των συγχωνεύσεων
Μία κεντρική παρέμβαση στην κατεύθυνση της μνημονιακής πολιτικής είναι το εκτεταμένο σχέδιο συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολικών μονάδων, που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Δεκέμβρη, μαζί με το στοίβαγμα των μαθητών σε 30άρια τμήματα στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και σε 25άρια στα δημοτικά σχολεία. Χωρίς να υπάρχει ακόμα η πανελλαδική εικόνα, εκτιμάται ότι ο νέος «σχολικός χάρτης» (δηλαδή τα τμήματα μαθητών) θα είναι συρρικνωμένος κατά περίπου 20% από την επόμενη χρονιά. Η κυβερνητική μέθοδος για να προχωρήσει αυτό το σχέδιο είναι γνωστή. Η μέθοδος του αληθοφανούς παραλόγου. Πρέπει, σου λέει, το παιδί στο δημοτικό ενός χωριού στα Σφακιά να έχει Αγγλικά και Πληροφορική, όπως έχει και το παιδί στο Κολωνάκι! Και επιπλέον πρέπει να υπάρχει «οργανωτικό συμμάζεμα»… Ποτέ, βέβαια, δεν απαντάνε γιατί η εκπαίδευση είναι καλύτερη με 28 μαθητές στο τμήμα ή γιατί πρέπει ένα σχολείο να μην έχει να πληρώσει θέρμανση και γιατί ένα διεθνώς αποτυχημένο μοντέλο που βάζει στο 7χρονο παιδί 10 γνωστικά αντικείμενα είναι καινοτομία!
Η ευθεία αντιστοίχηση δεν υπάρχει, όμως, μόνο στη μνημονιακή πολιτική. Υπάρχει και στην «αντιμνημονιακή». Αλλά αν αυτή η αντιστοίχηση είναι ατού για την κυβέρνηση, δεν ισχύει και το ανάποδο.

Οι ομοσπονδίες μακριά από τις πραγματικές ανάγκες
Οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες δεν έχουν σχέδιο για τη νέα φάση του Μνημονίου. Περίπου (δεν) κάνουν ότι (δεν) έκαναν. Ολίγος διάλογος, ολίγος συντεχνιασμός, ολίγη απεργιολαγνεία για να διεκδικήσουμε τα πάντα και τίποτα. Και συνήθως είναι εκτός τόπου. Το σχέδιο για τις συγχωνεύσεις υπήρχε από τον Δεκέμβρη. ΟΛΜΕ-ΔΟΕ άρχισαν να το συζητάνε το Φεβρουάριο (όπως το συζητάνε). Για την πλειοψηφία της ΔΟΕ Μνημόνιο, τρόικα, κυβέρνηση είναι άγνωστες λέξεις. Στόχος που προπαγανδίζουν στα σχολεία είναι να πάρουν ένα τμήμα των επιδομάτων από αυτά που θα πάρει η κυβέρνηση από τους καλύτερα αμειβόμενους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών! Κούνια που τους κούναγε… Και η ΟΛΜΕ, όμως, πέρα από τους φραστικούς διαχωρισμούς στα κείμενα, δεν βρίσκεται σε πολύ διαφορετική κατεύθυνση.
Λείπει τοποθέτηση συγκεκριμένη για τη νέα φάση, το μνημονιακό καθεστώς, τον πολιτικό αγώνα που πρέπει να κάνουν (και) τα συνδικάτα, σαν κομμάτι ενός ευρύτερου λαϊκού κινήματος για να φύγουν τρόικα και κυβέρνηση, για μια διέξοδο για τη χώρα και τους εργαζόμενους. Και, βέβαια, διέξοδο και στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.
Λείπουν οι αιχμές του μνημονίου στην παιδεία, η προσπάθεια οικοδόμησης κινήματος πάνω στους βασικούς άξονες, η οικοδόμηση συμμαχιών με γονείς και μαθητές.
Λείπει η αντίληψη ότι στις σημερινές συνθήκες οι συνεχόμενες κινητοποιήσεις και απεργίες χωρίς σαφή στόχο και σχέδιο, απομακρύνουν τους εκπαιδευτικούς από τα σωματεία, επιτείνουν την αναξιοπιστία τους, καλλιεργούν εν τέλει την απογοήτευση ότι «δεν μπορούμε να νικήσουμε». Την ίδια στιγμή που άλλες κινητοποιήσεις οι οποίες έχουν γίνει με σαφή στόχο και με βασικές στοχεύσεις τις συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής στα σχολεία, με πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, μαζί με γονείς και μαθητές, δείχνουν ότι το καθεστώς δεν είναι ανίκητο. Όμως αυτές είναι αποσπασματικές, δεν γίνονται συντονισμένα από ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Γίνονται από πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία που πρωτοστατούν αριστεροί και αγωνιστές συνδικαλιστές.

Η εκπαιδευτική Αριστερά στον αστερισμό του Μνημονίου
Βέβαια, η εκπαιδευτική Αριστερά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Το ΠΑΜΕ επιμένει ότι το βασικό είναι η ιδεολογική αποκάλυψη για το «σχολείο της αγοράς» και για το «σχολείο των λαϊκών αναγκών». Το να οικοδομηθεί μαζικό κίνημα για να δοθούν λεφτά στις σχολικές επιτροπές, για να μην πληρώσουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους οι γονείς, για να μη στοιβάζονται οι μαθητές μέσα στις αίθουσες, περνάει αποκλειστικά από τη συμφωνία για το σχολείο στη λαϊκή εξουσία ή ίσως είναι και μη επιθυμητό!
Μεγάλες, όμως, είναι και οι ευθύνες για τη Ριζοσπαστική Αριστερά η οποία ταλαντεύεται ανάμεσα σε ένα φραστικό αντικαπιταλιστικό λόγο και έναν στείρο εκπαιδευτικό διεκδικητισμό. Και το κυριότερο έχει τις αυταπάτες ότι μπορούν οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ να οικοδομήσουν ή να πυροδοτήσουν ένα γενικό ξεσηκωμό.
Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι άλλο; Ναι, διότι στη νέα φάση που έχουμε μπει και οι αυταπάτες διαλύονται σχετικά γρήγορα…

*Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πειραιά.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Το "έγκλημα" του ελληνικού υπουργείου παιδείας στην ειδική αγωγή


Μιά νεαρή δασκάλα με μηδενικές γνώσεις στην ειδική εκπαίδευση, διορίζεται μέσω ΕΣΠΑ ώστε να προσφέρει Παράλληλη Στήριξη σε μαθητή με σοβαρή κινητική αναπηρία της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου Βιλλίων. Οι γονείς του μαθητή διαπιστώνοντας την ακαταλληλότητά της ζητούν την απομάκρυνσή της από το σχολείο. Οι συνδικαλιστές (αναφερόμαστε στον σύλλογο εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας Δυτ. Αττικής) αποδέχονται μεν την ακαταλληλότητα της δασκάλας, πλην όμως αιτούνται την παραμονή της στο σχολείο. Ποιός φταίει για τα παραπάνω “απίστευτα κι’ όμως αληθινά” στον χώρο της ελληνικής ειδικής εκπαίδευσης; Απάντηση, κατηγορηματική και ανεπιφύλακτη: Το υπουργείο παιδείας και οι άθλιες πολιτικές του.

Η ιστορία έχει ως εξής : Οι γονείς του μαθητή με κινητική αναπηρία απέστειλαν προ μερικών εβδομάδων εξώδικο στο υπουργείο παιδείας καταγγέλοντας την άρνηση της δασκάλας να μετακινεί τον μαθητή στα σχολικά διαλλείμματα και εγκαλώντας την ως αποκλειστικά υπεύθυνη σε περίπτωση τραυματισμού του παιδιού. Ακολούθησε προκαταρκτική εξέταση ει βάρος της νεαρής κοπέλας η οποία – σημειωτέον – προσελήφθη για πρώτη φέτος φορά μέσω ΕΣΠΑ χωρίς καμμιά προυπηρεσία, καμμιά εξειδίκευη στην ειδική εκπαίδευση, ούτε έστω ένα ... απλό σεμινάριο από τα πάμπολλα της πλάκας που διοργανώνονται υπέρ της τσέπης των διοργανωτών τους. Κατόπιν της προκαταρκτικής εξέτασης, αποφασίστηκε για (σήμερα 2 Φεβρουαρίου) η διενέργεια ΕΔΕ με εντολή του προϊσταμένου του υπηρεσιακού συμβουλίου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Δυτ. Αττικής. Ο εκτελών χρέη ανακριτή ζήτησε από την δασκάλα εν αναμονή της ολοκλήρωσης της ΕΔΕ να απομακρυνθεί προσωρινά από το σχολείο.

Τι ... κακό πληρώνει η νεαρή δασκάλα; Προσελήφθη μέσω ΕΣΠΑ αμοιβόμενη με τρεις και εξήντα, χωρίς καμμιά εξασφάλιση και με σύντομη ημερομηνία λήξης του εργασιακού της βίου, αξιοποιώντας την μοναδική δυνατότητα που η πολιτεία σήμερα της δίνει, δηλαδή την απασχόληση στον χώρο της ειδικής εκπαίδευσης. Μπορεί να μην διαθέτει κανένα από τα απιτούμενα για τον δύσκολο αυτό χώρο προσόντα, πλην όμως το μόνο που έπραξε ήταν να προσπαθήσει να επιβιώσει (στο όριο) δίχως να κοροϊδέψει κανέναν. Δεν ισχυρίστηκε ότι διαθέτει τα κατάλληλα προσόντα, απλώς αποδέχτηκε την μόνη ευκαιρία επιβίωσης που η άθλια ελληνική πολιτεία σήμερα της προσφέρει.

Υπέρ της δασκάλας και καταγγέλοντας την όλη διαδικασία ως “τρομοκράτησή της” παρενέβη με επιστολή - ψήφισμα που απέστειλε προς την Δ.Ο.Ε. και όλους τους συλλόγους εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (Π.Ε.) ο σύλλογος εκπαιδευτικών Π.Ε. Δυτικής Αττικής. Στην επιστολή ο σύλλογος ζητά να σταματήσει η δίωξη της δασκάλας και η ΕΔΕ εναντίον της και “να μην απομακρυνθεί παρά την θέλησή της από το σχολείο στο μοποίο τοποθετήθηκε”. Η ανθρώπινη και συνδικαλιστική υποστήριξη που αποτυπώνεται στην επιστολή του συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. Δυτ. Αττικής, συνοδεύεται από αποδοχή της έλλειψης τυπικών προσόντων της δασκάλας για την θέση που εκλήθη να καλύψει. Οπως σημειώνεται στην επιστολή, “η συναδέλφισσα αποφοίτησε το 2010 από το Παιδαγωγικό Τμήμα και προσλήφθηκε φέτος για πρώτη φορά στην εκπαίδευση ως αναπληρώτρια μέσω ΕΣΠΑ στον τομέα της παράλληλης στήριξης στο Δημοτικό Σχολείο Βιλλίων προκειμένου να παράσχει παιδαγωγική υποστήριξη σε μαθητή της ΣΤ’ με σοβαρές κινητικές και νοητικές ιδιαιτερότητες. Πρόκειται για μία εκπαιδευτικό η οποία, όπως και εκατοντάδες άλλοι νέοι εκπαιδευτικοί, προσλήφθηκε στην παράλληλη στήριξη από το ΥΠ.ΠΔΒΜΘ χωρίς προηγούμενες γνώσεις στην ειδική αγωγή, ούτε καν προϋπηρεσία και εμπειρία στη γενική αγωγή. Χωρίς επίσης επιμόρφωση την οποία όφειλε το κράτος να της παρέχει”.

Eξειδικεύοντας σχετικά με τις δυσκολίες της δουλειάς που ανατέθηκε στην νεαρή δασκάλα – μέλος του, ο σύλλογος επισημαίνει ότι “η παράλληλη στήριξη αποτελεί ένα δύσκολο και ιδιαίτερο πεδίο ρευστό από τη φύση του και ευάλωτο ως δομή. Οι συνθήκες εργασίας των συναδέλφων συχνά δεν τους επιτρέπουν να παρέχουν ουσιαστικό παιδαγωγικό έργο παρά την καλή τους διάθεση. Στην περίπτωση της συναδέλφισσας η εκπαιδευτική πολιτική του κράτους είχε ως αποτέλεσμα την εχθρική αντιμετώπιση της από τους γονείς του μαθητή της” . Εξαιρετικό ενδιαφέρον, τέλος, παρουσιάζει και το κλείσιμο της επιστολής υποστήριξης της διωκόμενης εκπαιδευτικού, όπου οι του συλλόγου δηλώνουν ότι “ως εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουμε την αγωνία των γονέων για τη μόρφωση των μαθητών με αναπηρίες αλλά δηλώνουμε πως δε θα γίνουμε τα εξιλαστήρια θύματα της διαρκούς υποβάθμισης της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Η λύση δεν είναι τα εξώδικα και οι ΕΔΕ κάθε φορά που το κράτος αποτυγχάνει να προσφέρει δωρεάν εκπαίδευση υψηλής ποιότητας για όλα τα παιδιά”.

H τελευταία φράση θέλει τον σχολιασμό της: Από πλευράς τους οι γονείς του μαθητή με κινητική αναπηρία, εύλογα αν μη τι άλλο αξίωσαν την απομάκρυνση μιάς δασκάλας που λόγω ανεπάρκειας κρίνεται ως εν δυνάμει επικίνδυνη για το παιδί τους. Δεν είναι αυτοί που φταίνε για το “κυνηγητό” της δασκάλας, είναι παράλογο να ζητείται από γονείς να αποδέχονται συνθήκες επικινδυνότητας για τα παιδιά τους. Το μαθηματικώς βέβαιον είναι ότι μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών δεν ... φταίει κανένας. Ο πραγματικός υπαίτιος – ηθικός αυτουργός του εγκλήματος, δεν είναι άλλος από την υπουργό παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και τις πολιτικές ενεργοποίησης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αυτοματισμών – όλοι εναντίον όλων – που το υπουργείο της έχει υιοθετήσει και εφαρμόσει στον πολύπαθο χώρο της ειδικής εκπαίδευσης. Τόσο οι εσπατζήδες εκπαιδευτικοί (εκτεθιμένοι προσωπικά, επαγγελματικά και κοινωνικά για ... ένα κομμάτι ψωμί) όσο και οι μαθητές με αναπηρία (εκτεθιμένοι στον διαρκή εκφυλισμό των εκπαιδευτικών υπηρεσιών που τους προσφέρονται) είναι κοινά θύματα των παραπάνω άθλιων πολιτικών.

http://www.truerespect.com.cy

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ


ΟΧΙ μόνο είμαστε ενάντια στις συγχωνεύσεις - καταργήσεις σχολικών μονάδων αλλά η Πόλη μας η Νίκαια Α.Ι.Ρέντης θέλει και νέα σχολεία που να στεγάσουν τα νηπηαγωγεία μας που είναι σε απαράδεκτα κτήρια , να επισκευαστούν ανακαινιστούν τα σχολικά κτήρια που είναι επί πολλά χρόνια ασυντήρητα αλλά και να γίνει επιτέλους πραγματικότητα το αίτημα μας για να γίνει το 1ο ειδικό σχολείο στην νέα μεγάλη Πόλη μας πραγματικότητα.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ